การดูแลรักษาผู้ป่วยที่ใกล้จะเสียชีวิตเพื่อให้เขาได้ตายอย่างสมศักดิ์ศรีแห่งความเป็นมนุษย์ เป็นประสบการณ์ทางจิตวิญญาณที่ดีเยี่ยม การได้ตายในอ้อมกอดแห่งครอบครัวอันอบอุ่น เป็นสิ่งพึงปรารถนาของผู้ป่วยและญาติส่วนใหญ่ มากกว่าการตายพร้อมอุปกรณ์ช่วยชีวิตในโรงพยาบาล

ยุทธศาสตร์และยุทธวิธีในการสื่อสารกับผู้ป่วยเรื้อรังแต่ละโรค มีหลักการที่คล้ายคลึงกัน บรรยากาศทั่วไปของการสื่อสารควรมีลักษณะเป็นกันเอง เต็มไปด้วยความเข้าใจ ความเห็นใจ และพร้อมที่จะให้กำลังใจกับผู้ป่วยและครอบครัว

แม้ความสามารถของแพทย์และเทคโนโลยีทางการแพทย์ในยุคปัจจุบันจะได้รับการพัฒนาจนสามารถดูแลรักษาผู้ป่วยให้มีอายุยืนยาวและมีคุณภาพชีวิตที่ดีได้ แต่เราคงไม่สามารถที่จะฝืนธรรมชาติของ ?เกิด แก่ เจ็บ ตาย? ลงได้

ทักษะการสื่อสารที่ดีจึงเป็นเครื่องมือที่สำคัญอันจะทำให้การดูแลรักษาผู้ป่วยหอบหืดมีประสิทธิภาพมากขึ้น ช่วยให้ผู้ป่วยและครอบครัวมีความรู้ความเข้าใจในโรคหอบหืด ปฏิบัติตัวได้ถูกต้อง และมีความมั่นใจในการควบคุมอาการของตน

การให้การปรึกษาทางพันธุศาสตร์ เป็นกระบวนการสื่อสารที่มีจุดประสงค์หลักเพื่อให้ข้อมูลเกี่ยวกับโรคพันธุกรรมแก่บุคคลและครอบครัวที่เป็นโรคหรือเสี่ยงต่อการเป็นโรคนั้นๆ

ผู้ให้การปรึกษาแนะนำต้องมีความรู้พื้นฐานเกี่ยวกับโรคเอชไอวี/เอดส์เป็นอย่างดีและทันสมัย มีเจตคติที่ดีต่อผู้ติดเชื้อและครอบครัว ตลอดจนต้องมีทักษะในการสื่อสาร เพื่อให้การปรึกษาแนะนำมีประสิทธิภาพสูงสุด

ความหมายของการให้การปรึกษา (counseling) คือ กระบวนการให้ความช่วยเหลือแก่ผู้ประสบปัญหาต่างๆ โดยอาศัยปฏิสัมพันธ์ระหว่างผู้ให้การปรึกษา (counselor) และผู้รับการปรึกษา (counselee, client) ทำให้เกิดความรู้ความเข้าใจถึงสาเหตุของปัญหา และใช้ศักยภาพของตนในการคิด ตัดสินใจ และแก้ปัญหาต่างๆ ได้ด้วยตนเอง

การให้สุขศึกษามักมุ่งเน้นที่เนื้อหาความรู้เป็นสำคัญ โดยไม่ได้คำนึงถึงประโยชน์ในแง่ทักษะ เจตคติ และพฤติกรรมมากนัก โดยทั่วไปจึงไม่อาจเปลี่ยนแปลงพฤติกรรมของผู้ฟังได้ ซึ่งแตกต่างจากการฝึกอบรมที่ใช้ผู้เข้าฝึกอบรมเป็นศูนย์กลาง

คงไม่มีใครปฏิเสธได้ว่า การสื่อสารมีความสำคัญและจำเป็นอย่างยิ่งในการดำเนินชีวิตของคนเรา ไม่ว่าจะเป็นการสื่อสารในที่ทำงานสำหรับผู้ใหญ่ และการสื่อสารที่โรงเรียนสำหรับเด็ก หรือจะเป็นการสื่อสารที่บ้าน

การดูแลเด็กที่ติดเชื้อต้องไม่ลืมการมองในบริบทของสังคมที่เขาอยู่ ไม่ว่าจะเป็นโรงพยาบาล โรงเรียน สถานรับเลี้ยงเด็ก สถานที่ทำงาน ตลอดจนครอบครัวและสังคม โดยทั่วไปไม่ควรเปิดเผยความจริงให้สถาบันทางสังคมต่างๆ ได้รับรู้ หากสมาชิกในสังคมเหล่านั้นยังขาดความพร้อมและความเข้าใจ